یک فعال صنعت داروسازی به دانا نوشت؛ سازمان امورمالیاتی در برابر آئینه نهج البلاغه

یک فعال صنعت داروسازی به دانا نوشت؛ سازمان امورمالیاتی در برابر آئینه نهج البلاغه

در زمانی که تولیدکنندگان با هزار دشواری برای حفظ چرخ صنعت و کارآفرینی کشور تلاش می‌کنند، نظام مالیاتی ایران به‌جای یاری آنان، اغلب باری بر دوششان شده است. روند فعلی اخذ مالیات در بسیاری از واحدهای تولیدی، نه تنها با منطق حسابداری و سود واقعی تطابق ندارد، بلکه با روح عدالت اقتصادی و اخلاق اسلامی نیز بیگانه است.

یک فعال صنعت داروسازی به دانا نوشت؛ در زمانی که تولیدکنندگان با هزار دشواری برای حفظ چرخ صنعت و کارآفرینی کشور تلاش می‌کنند، نظام مالیاتی ایران به‌جای یاری آنان، اغلب باری بر دوششان شده است. روند فعلی اخذ مالیات در بسیاری از واحدهای تولیدی، نه تنها با منطق حسابداری و سود واقعی تطابق ندارد، بلکه با روح عدالت اقتصادی و اخلاق اسلامی نیز بیگانه است.

انتقاد از عملکرد سازمان امور مالیاتی
سید سینا دریتیم، فعال صنعت داروسازی، در انتقاد به عملکرد سازمان امور مالیاتی مقاله‌ای تحت عنوان “سازمان امور مالیاتی در برابر آئینه نهج‌البلاغه” به شرح زیر نوشت: در حالی که کارآفرین ایرانی، با امید به حمایت دولت و عدالت اقتصادی، در حال جهاد برای اشتغال‌زایی است، با سازمانی روبه‌رو می‌شود که هزینه‌های واقعی‌اش را غیرقابل قبول می‌داند، سودش را بیش از واقع محاسبه می‌کند و با عددی به ظاهر توافقی و بی‌منطق، مالیات را تعیین می‌نماید؛ عددی که در سال‌های بعد نیز مبنای مالیات‌های سنگین‌تری می‌شود.

نتیجه‌ی چنین روندی، از بین رفتن اعتماد متقابل میان دولت و مردم و سرمایه‌های اجتماعی است. در این میان، بازگشت به گفتار پیشوای عدالت، امیرالمؤمنین علی (ع)، می‌تواند چراغ راهی برای امروز ما باشد. در نامه ۲۵ نهج‌البلاغه، امام علی به یکی از کارگزاران خود که مأمور جمع‌آوری مالیات بود، چنین می‌نویسد:

“در حرکت آی، با پرهیزگاری و ترس از خداوندی که یگانه است و او را شریکی نیست. زنهار، مسلمانی را مترسانی و اگر خود نخواهد به سراغش مرو و بیش از آنچه حق خداوند است از او مستانی. چون به قبیله‌ای برسی، بر سر آب آنها فرود آی و به خانه‌هایشان داخل مشو. آن گاه با آرامش و وقار به سوی ایشان رو تا به میانشان برسی. سلامشان کن و تحیّت گوی و در سلام و تحیّت امساک منمای…”

مقایسه با عملکرد امروز
حال اگر این فرمان علوی را در برابر عملکرد امروز سازمان امور مالیاتی قرار دهیم، تضادی آشکار دیده می‌شود. امام علی (ع) به مأمور مالیات خود دستور می‌دهد با مهربانی، ادب، احترام و اعتماد به مردم رفتار کند؛ نه آنکه آنان را بترساند یا به تهمت دروغ‌گویی متهم کند.

ایشان تأکید می‌کنند که بیش از حق خدا از مردم گرفته نشود، اما امروز در بسیاری از ادارات مالیاتی، به جای محاسبه سود واقعی، بخشی از هزینه‌های قانونی را رد می‌کنند و مالیاتی بیش از استحقاق می‌ستانند؛ آن هم نه براساس اسناد، بلکه بر مبنای “توافق”، در حالی که در نگاه علوی، هیچ توافقی نباید بر ظلم بنا شود.

توافقی که یک طرف آن در موضع قدرت و طرف دیگر، تولیدکننده‌ای خسته و نگران از تعطیلی کسب‌وکارش است، چیزی جز اجبار در لباس رضایت نیست. امروز، در دولتی که ریاست آن منتسب به حافظ نهج‌البلاغه است، زمان آن رسیده که سازمان امور مالیاتی، خود را در آئینه‌ی نهج‌البلاغه بنگرد.

اگر کارگزاران حضرت علی (ع) موظف بودند با ملایمت، اعتماد و عدالت مالیات بگیرند، چگونه است که ما در جمهوری اسلامی، وارث همان امام عدالت، به گونه‌ای رفتار می‌کنیم که تولیدکننده‌ی مؤمن و زحمتکش، احساس بی‌عدالتی و بی‌پناهی می‌کند؟

بازگشت به منش علوی، نه یک شعار مذهبی، بلکه ضرورت اقتصادی و ملی است. مالیات اگر با عدالت گرفته شود، سرمایه‌ی کشور است؛ اما اگر با بی‌اعتمادی و تحمیل گرفته شود، تبدیل به زخمی بر پیکر تولید خواهد شد.